Γεννήθηκα το 1981 στην Αθήνα και θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου βουτηγμένο σε κάθε λογής χρώματα, μολύβια, κατασκευές, ψαλίδια και κόλλες και να ασχολούμαι με κάθε δημιουργία που έπρεπε να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου, για να ξεφύγω - όπως τα έβλεπα τα πράγματα ως παιδί - από αυτή την πολύ βαρετή πραγματικότητα! 

Φυσικά, το μόνιμο παράπονο των καθηγητών μου ήτανε πάντα "Λαμπρό παιδί αλλά πρέπει να σταματήσει να ζωγραφίζει όλη την ώρα και να αρχίσει να διαβάζει, αν θέλει να περάσει και φέτος την τάξη"!
Τα μόνα μαθήματα που πραγματικά μου κεντρίζανε το ενδιαφέρον ήτανε η μουσική, τα καλλιτεχνικά, η φιλοσοφία και η ψυχολογία, με σχεδόν άριστους βαθμούς, σε αντιπαράθεση με τους βαθμούς όλων των άλλων μαθημάτων που ήτανε πάντα στο όριο του "οκ, είσαι καταδικασμένη, πανικοβλήσου"! 

 

Πάντα ανήσυχο πνεύμα, συνέχεια έψαχνα και έκανα το επόμενο πράγμα που θα με ενθουσίαζε, για να βρω τον εαυτό μου να τρέχω πάλι πίσω από κάτι διαφορετικό και συναρπαστικό! 

Ανάμεσα σε διάφορα και πολλά, έκανα αρχιτεκτονικό σχέδιο για ένα χρόνο, ελεύθερο σχέδιο για δύο χρόνια στο φροντιστήριο του Παναγιώτη Μπελντέκου και τρία χρόνια στη σχολή Βακαλό, στο τμήμα διακοσμητικής. Δούλεψα τεσσεράμιση χρόνια σε ασφαλιστικό πρακτορείο και πήρα το δίπλωμα του ασφαλιστικού συμβούλου.

Λίγο αργότερα, το σκουλίκι της ηθοποιού άρχισε να διεκδικεί το δικό του κομμάτι της πίτας. Κι έτσι άρχισα μαθήματα, για δύο χρόνια, στη δραματική σχολή "Θέατρο της Μεσογείου" του Αλμπέρτο Εσκενάζη, στην "Αθηναϊκή Σκηνή" του Κάλβου-Καλαμπόκη καθώς και κάποια ιδιαίτερα μαθήματα με την ηθοποιό Μαρία Αλιφέρη. 

Παράλληλα, αφιέρωσα χρόνο ως εθελόντρια στον ΣΘΙΕ (Σύνδεσμος Θεραπευτικής Ιππασίας Ελλάδας) και έκανα τη βασική εκπαίδευση ιπποκομίας και συραγωγέα, κάτι που αγαπώ πολύ και θέλω κάποια στιγμή να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου στον τομέα αυτό. 

Σήμερα, από το Δεκέμβρη του 2013, είμαι εθελόντρια του ΣΥΔ (Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών) το οποίο κάνει πολύ μεγάλο έργο στην Ελλάδα, διεκδικώντας τα δικαιώματα της περισσότερο κακοποιημένης κοινωνικής ομάδας.

 

Από πολύ μικρή ήξερα ότι είμαι διαφορετική. Όσο και να ήθελα δε μου ταίριαζε ο υπόλοιπος κόσμος. Ποτέ δε με πείραξε και γρήγορα έμαθα να διασκεδάζω με αυτό. Οπότε ζω και προχωράω με αυτό το δώρο και ζώ τη ζωή μου όσο πιο ευχάριστα γίνεται. Και όπως λέει και η παροιμία "Πιάσε τέχνη κι άστηνε κι όταν πεινάσεις πιάστηνε", κάνω ακριβώς αυτό! Αυτό που μπορώ και κάνω καλύτερα και μου αρέσει περισσότερο. Δημιουργώ! 

 

Όλα ξεκίνησαν από την ιδέα του να ζωγραφίζω ρούχα αλλά σύντομα αυτή η ιδέα εξελίχθηκε σε άλλες ιδέες. Και αυτές οι ιδέες σε άλλες ιδέες και πάει λέγοντας. Οι καλλιτέχνες θα καταλάβουν απόλυτα αυτή την ανάγκη της περιέργειας για αδιάκοπη εξερεύνηση άγνωστων τεχνικών! Είναι κάτι παραπάνω από τη δύναμή μας να ελέγξουμε και μάλλον έτσι είναι σχεδιασμένο από την αρχή να είναι. Οπότε η ζωγραφική στα ρούχα έφερε τη διακόσμηση στα βάζα και αυτό έφερε την κατασκευή κεριών. Όπως είναι φυσικό και σίγουρο, θα ασχοληθώ και με άλλες χειροτεχνίες αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του γιατί το δυστυχές είναι ότι έχουμε μόνο 24 ώρες τη μέρα στη διάθεση μας!

 

Τελικά, τα χρήματα μας κυβερνάνε και αυτό είναι το πιο καταθλιπτικό πράγμα που ζούμε. Φανταστείτε αν όλοι οι άνθρωποι κάνανε αυτό που πραγματικά θέλανε αντί για αυτό που τους αναγκάζουν να κάνουν, για να επιβιώσουν,  με αντάλλαγμα μερικά χάρτινα πετσετάκια. Θα ήτανε ένας πολύ πιο ευτυχισμένος κόσμος. Στηρίζομαι λοιπόν σε αυτό και λέω "Άλλαξε αυτά που δε σου αρέσουν" ακόμα κι αν υπάρχουν δυσκολίες. Τουλάχιστον στο τέλος της κάθε ημέρας θα λέω πως ζω τη ζωή μου έτσι όπως τη θέλω εγώ.
Τα χρώματα στην παλέτα της ευτυχίας; 
Βρες αυτό που αγαπάς. Κυνήγησέ το. Μην παραιτηθείς!